ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΕΡΙ ΒΥΖΝΑΤΙΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ
1. ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΑΘΩ:
Αξίζει να καταγραφεί μια σύγχρονη πνευματική αγιορείτικη αναφορά με μουσικές προεκτάσεις, και μάλιστα με το πνευματικό βάρος του γέροντος Παϊσίου:
«τι γλυκά γυρίσματα έχει η βυζαντινή μουσική! Άλλα λεπτά σαν το αηδόνι, άλλα σαν απαλό κυματάκι..., όλα αποδίδουν, τονίζουν τα θεία νοήματα. Όμως σπάνια να ακούσεις αυτά τα όμορφα γυρίσματα. Οι περισσότεροι που ψέλνουν τα λένε λειψά, κουτσουρεμένα, καλουπωμένα. Αφήνουν τρύπες! Και το κυριώτερο, τα λένε χωρίς τόνο. Απορώ· δεν έχουν οξείες αυτά τα βιβλία τους; Σαν τη σημερινή γραμματική είναι, χωρίς τόνους, χωρίς οξείες; Τελείως ρηχά τα λένε. Όλα τα πάνε ίσια, λες και πέρασε οδοστρωτήρας και τα ισοπέδωσε όλα! “Πα-νη-ζω, πα-νη-ζω”, πανίζουν το φούρνο και ψωμί δεν βγάζουν!... Άλλοι τα τονίζουν όλα δυνατά, τα λένε και όλα ίσια, όλα καρφωτά, και νομίζεις χτυπούν καρφιά με το σκερπάνι. Ναι, αλήθεια, ή τελείως άτονα ή σκληρά... Πριν από χρόνια κάποιος παλιός ψάλτης πήγε στο Άγιον Όρος και έγινε ρεζίλι. Οι πατέρες έψελναν παραδοσιακά. Τον πήραν και αυτόν μαζί τους να ψάλει, αλλά αυτός δεν έκανε τα “γυρίσματα”, γιατί δεν τα ήξερε. Οι Αγιορείτες τα είχαν από παράδοση. Μετά προβληματίσθηκε και αυτός και μερικοί άλλοι. Μπήκε η καλή ανησυχία, έψαξαν, διάβασαν, άκουσαν παλιούς παραδοσιακούς ψάλτες και βρήκαν τα “γυρίσματα” που είχαν οι παλιοί» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄ – Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερό Ησυχαστήριο «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 354-55.)
«Γέροντα, τι βοηθάει να ψάλλη κανείς κατανυκτικά;
»Να έχει το νου του στα θεία νοήματα και να έχη ευλάβεια... Άλλο η ευλάβεια και άλλο η τέχνη, η επιστήμη της ψαλτικής. Η τέχνη χωρίς ευλάβεια είναι... μπογιές. Όταν ο ψάλτης ψάλλη με ευλάβεια, ξεχειλίζει από την καρδιά του η ψαλμωδία, και ψάλλει κατανυκτικά. Όταν εσωτερικά είναι σε καλή πνευματική κατάσταση ο άνθρωπος, όλα πάνε καλά...
»Αν έχει αριστερούς λογισμούς, τι ψαλτική θα κάνει;...
»Ό,τι κάνετε να το κάνετε με την καρδιά σας, για το Χριστό...»
(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, Πνευματική αφύπνιση, σελ. 135-136
2. Πώς πρέπει στην πραγματικότητα να γίνεται η ψαλμωδία μέσα στο ναό;
Αρχ. Βασ. Μπακογιάννη, ‘’Το φριχτό μυστήριο‘’,
εκδόσεις Ιχνηλασία, 1997.
Δυστυχώς, σε πάρα πολλούς ναούς μέσα στον κόσμο, οι “ψάλτες”, συνήθως “μεγαλοσχήμονες”, ή μάλλον αμανετζήδες, καθιστούν την Άγια Λειτουργία τελείως ανυπόφορη για τους ανθρώπους, με τα τόσο ανιαρά μουγκρητά και την τόσο αισχρή αυτοπροβολή τους.
Δεν υπάρχει, βέβαια, μόνο ένα “στυλ” ψαλμωδίας που είναι αρεστό στον Θεό, αλλά πολλά και διάφορα. Ωστόσο, δεν είναι τόσο εύκολο να συναντήσει κανείς ούτε ένα από τα καλά είδη που λέμε. Υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, αρκετοί ψάλτες που κρατάνε την παράδοση, άνθρωποι σεμνοί και πολύ ευχάριστοι στον Θεό και στους ανθρώπους, αλλά είναι κάπως δύσκολο να τους βρει κανείς. Ας ελπίσουμε η διοικούσα Εκκλησία να τους επαναφέρει, κάποια στιγμή, στην θέση τους. Το παρακάτω άρθρο εξηγεί πώς θα έπρεπε να γίνονται τα πράγματα μέσα στο ναό, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.
Α. «Υμνείσθαι φωναίς αισίαις»
α. Η κατάνυξη.
Η Εκκλησία ορίζει: η ψαλμωδία να γίνεται με πολλή προσοχή, κατάνυξη και συντριβή. «Μετά πολλής προσοχής και κατανύξεως τας τοιαύτας ψαλμωδίας προσάγειν τω των κρυπτών εφόρω Θεώ» (Κανών ΟΕ” της αγίας ΣΤ” Οικουμενικής).
β. Η ήπια φωνή.
Η κατάνυξη κάνει τον ιεροψάλτη να υμνεί τον Θεό «φωναίς αισίαις», με ήπια φωνή, και όχι με άγριες και απειθάρχητες φωνές και ξελαρυγγιάσματα· «μήτε βοαίς ατάκτοις κεχρήσθαί, καί την φυσιν προς κραυγήν εκβιάζεσθαί» (Κανών ΟΕ” της ΣΤ΄).
Ο άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως είχε βροντώδη φωνή. Η κατάνυξη του όμως τον έκανε να ψέλνει απαλά. Έλεγε ένας αυτήκοος μάρτυρας: «Αν και είχε βροντερή φωνή, έψελνε (και μιλούσε) σιγανά, κατανυκτικά» (βλ. «Εκκλησία» φ.1-15/9/95, αρθρο κ. Αχιλλέως Γ.Χαλδαιάκη, Η μουσικότης του Αγίου Νεκταρίου).
γ. Ήθος ιεροπρεπές.
Η εσωτερική κατάνυξη ρυθμίζει και την εξωτερική στάση· ρυθμίζει και τον τρόπο που στέκεται στο αναλόγιο ο ιεροψάλτης. «Τι δε εστί το ζητούμενον και ο παρ’ υμών (των ιεροψαλτών) απαιτείται; Το τους θείους αναπέμποντας ύμνους φόβω πολλώ συνεσταλμένους και ευλάβεια κεκοσμημένους, ούτω προσφέρειν τούτους» (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, εις Ησ. 6,1). Με ένα λόγο, ο καλός ιεροψάλτης στέκεται στο αναλόγιο ταπεινά· σαν τον Τελώνη, και όχι καμαρωτά (σαν τον Φαρισαιο…).
δ. Οι ωφέλειες.
1. Ωφελείται ο ίδιος ο ιεροψάλτης.
«Πληρούσθε εν Πνεύματι λαλούντες εαυτοίς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικές» (Εφεσ. 5:11). Σχολιάζει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Θέλεις να ευφρανθείς; Να! Σου προσφέρεται η ψαλμωδία ως πνευματικό ποτό! Μάθε να ψάλλεις, και θα δεις την ευχαρίστηση. Όσοι ψάλλουν (μετά κατανύξεως!..) γεμίζουν από άγιο Πνεύμα! Όπως γεμίζουν από ακάθαρτο πνεύμα όσοι τραγουδούν σατανικά τραγούδια» (Εις Εφεσ. 19, & λ. Τ.Μ.Ε., Προθεωρία 1).
2. Ωφελείται το εκκλησίασμα.
Η ήπια φωνή ξεκουράζει το εκκλησίασμα. Ταυτόχρονα τού δημιουργεί:
• Τις κατάλληλες προϋποθέσεις να αυτοσυγκεντρωθεί και να προσευχηθεί!
• Κατά τον άγιο Διάδοχο Επίσκοπο Φωτικής, η ήπια φωνή, «…κρατά θερμή τη μνήμη του Θεού και προξενεί στην καρδιά έννοιες ήπιες και κατανυκτικές» (Τα 100 πρακτικά κεφάλαια, 73).
3. Και ευφραίνεται ο ουρανός.
α. Ευφραίνεται ο Θεός.
Ο μέγας Έλλην ιεροψάλτης και μελοποιός, αείμνηστος Ιωάννης Σακελλαρίδης (+1938), έλεγε για την ψαλμωδία: «Ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος, αλλ’ εν φωνή αύρας και λεπτής» (Γ’ Βασιλ. 19:11-12). Και εννοούσε: Ο Κύριος δεν είναι παρών στις άγριες ψαλμωδίες («ουκ εν τω συσσεισμώ»), αλλά είναι «εν φωνή αύρας λεπτής», σε ήρεμες φωνές, που βγαίνουν από ταπεινές ψυχές, «εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων καταρτίσω αίνον» (Ψαλμ.4).
β. Ευφραίνεται η Παναγία.
Ο όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, καθώς έψελνε τα μεσάνυκτα στο μοναστήρι της Μεγίστης Λαύρας, Αγίου Όρους, τον κανόνα του Ακάθιστου ύμνου, τον επισκέφθηκε η Παναγία, τον κέρασε ένα νόμισμα χρυσό, και του είπε: «Χαίροις Ιωάννη τέκνον μου· ψαλλέ μοι και δεν θέλω σε εγκαταλείψει» (Μέγας Συναξαριστής τ. 10, σελ. 24).
Και ο όσιος Γρηγόριος, μοναχός και αυτός της Μεγίστης Λαύρας, ήταν καλλικέλαδος αηδών. Την παραμονή των Φώτων έγινε στο μοναστήρι η καθιερωμένη Θ. Λειτουργία του Μ. Βασιλείου. Καθώς ο όσιος έψαλλε τον ύμνο της Παναγίας, «Επί σοι χαίρε Κεχαριτωμένη», τον επισκέπτεται ή Παναγία! Τον κέρασε ένα «φλουρί» και του είπε: «Δέξαι σου το ψαλτικόν, ω Δομέστικε, και ευχαριστώ σοι πολλά» (Αυτόθι).
Και οι δυο τους ήσαν άγιοι. Σαν άγιοι έψελναν άγια, με ταπείνωση και συντριβή. Είχαν και αγγελική φωνή. Και τα δύο (περισσότερο το πρώτο…) γοήτευσαν την Παναγία.
Β. Η ανίερη ψαλμωδία.
α. Οι άγριες φωνές.
1. «Σαν τα βόδια».
Κάποτε, ο μαθητής του οσίου Πατρός ημών Παμβώ κατέβηκε από την έρημο στη Μεγάλη Πόλη της Αλεξανδρείας. Εκεί, εκκλησιάστηκε στον ναό του αποστόλου Μάρκου. Ενθουσιάστηκε από τα ψαλσίματα των κοσμικών ιεροψαλτών! Και ζήλεψε!.. Γυρίζει προς τον όσιο Παμβώ κάπως ταραγμένος:
—«Παιδί μου, τί συμβαίνει; Γιατί είσαι ταραγμένος; του λέει ο άγιος.
—«Πάτερ μου, πήγα στην Εκκλησία και άκουσα ψαλμωδίες! Εμείς εδώ τίποτα δεν ψέλνομε…»
Καί ο Γέρων του απάντησε:
– «Τέκνον μου, έρχεται ποτέ κατάνυξη, έρχονται ποτέ δάκρυα όταν ψέλνουν και υψώνουν τη φωνή τους σαν τα βόδια; Πρέπει, τέκνον μου, με φόβο και τρόμο, και δάκρυα, και στεναγμούς να αναπέμπομε τίς προσευχές μας στο Θεό! Ή δε φωνή μας να είναι σοβαρή, κατανυκτική, μέτρια και ταπεινή (Ευεργετινός, τ. Β’, υπόθεση ΙΑ’).
Από τότε μέχρι σήμερα, το σκηνικό στις εκκλησίες δεν άλλαξε. Ο λόγος του οσίου : «…υψώνουν τη φωνή τους ως οί βόες», έχει πάντοτε ισχύ, προπαντός σήμερα, που γίνεται και χρήση μικροφώνων.
2. Η επιστήμη της μουσικοθεραπείας.
Η νεοφανής επιστήμη της μουσικοθεραπείας, μετά από έρευνες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δυνατή μουσική αγριεύει (!) τον άνθρωπο και βλάπτει την υγεία του! (Φαντασθείτε να πηγαίνετε στην εκκλησία για να ηρεμήσετε, και να σας αρρωσταίνει και να σας αγριεύει η ψαλμωδία!..) Γι’ αυτό το λόγο ή ανωτέρω επιστήμη προτείνει την μουσική των «ήπιων τόνων». Είναι εκπληκτικό αυτό που σήμερα η καινούργια αυτή επιστήμη μας προτείνει, από πολύ παλιά (6ος μ.Χ. αιώνας) ήταν ήδη νόμος της Εκκλησίας! (Κανών ΟΕ’ της αγίας Έκτης, ή «Πενθέκτης», Οικουμενικής Συνόδου).
β. Το ήθος.
Γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τους ιεροψάλτες της εποχής του: «Μερικοί, κατά τη Θεία Λατρεία, καταφρονούν τον Θεό. Εκλαμβάνουν τα λόγια του Αγίου Πνεύματος ως κοινά!.. Τα λένε και κινούν τα χέρια τους όπως-όπως. Μεταφέρουν στον ιερό ναό τους τρόπους των μίμων και των ορχηστρών! Σείονται ολόκληροι! Σε τίποτε δε διαφέρουν από τους μανιακούς! Άθλιε και ταλαίπωρε! Έπρεπε να τρέμεις αναπέμποντας την αγγελική δοξολογία. Να δοξολογείς τον Κτίστη με τρόμο για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου»(Εις Ησαία 6,1). Και σήμερα υπάρχουν ιεροψάλτες, που μεταφέρουν στο αναλόγιο τους τρόπους των μίμων και των ορχηστρών και θυμίζουν τραγουδιστές ορχήστρας!
γ. Γιατί;
Τί είναι εκείνο που τους κάνει να ψέλνουν δυνατά, κ.λπ., και να σείονται ολόκληροι; Αλήθεια, θα έψελναν μ’ αυτόν τον τρόπο, αν ο ιερός ναός ήταν τελείως αδειανός; Γιατί; Δεν είναι τότε ό Θεός παρών; Μα δεν ψέλνουν για τον Θεό!!! Ψέλνουν για να φανούν αρεστοί (ωραίοι!) στο λαό! Κίνητρο δηλαδή είναι το ακάθαρτο πάθος της ανθρωπαρέσκειας, της υπερηφάνειας. «Το δε βοάν και κραυγάζειν ου κατεσταλμένου (ταπεινού) ήθους, αλλά θρασέος εστί και γεγαυρωμένου», λέει ο μέγας ερμηνευτής των ιερών Κανόνων Ι. Ζωναράς.
δ. Αγανακτεί ο ουρανός!
«Μετάστησον απ’ εμού ήχον ωδών σου, και ψαλμόν οργάνων σου ουκ ακούσομαι» (Αμώς 5:23). Πάρε από μπροστά μου τα ψαλτήρια σου! Δε θέλω να τ’ ακούω, λέει, διαμαρτύρεται, ο Κύριος!
ε. Συμπέρασμα:
• «Τοις ευθέσι πρέπει αίνεσις» (Ψαλμ. 32:1), Οι δίκαιοι, οι ταπεινοί τη καρδία, αυτοί πρέπει να υμνούν τον Κύριο.
• «Ψάλατε τω Κυρίω οι όσιοι αυτού» (Ψαλμ. 29:5). Τον υμνούν οι όσιοι. Γιατί αυτοί, και μόνο αυτοί, ξέρουν να υμνούν.